Martina

1936
Ca. 1947 Links Kokkie Blok uit Den Haag, achter Martina, en vooraan adoptiezoon Gerard
1980 of 1981 Drie zussen: v.l.n.r. Bet, Mart en Trui in bejaardenhuis 'Joachim en Anna' in Veghel

Klik op een foto voor grotere weergave.

Woonplaats: Mariaheide

Geboren: in 1895
	Vader: Antonius, zoon van Johannes Theodorus van Asseldonk
	Moeder: Francina, dochter van Johannes van Boxtel

Overleden: in 1982

Gegevens:

1.
Martina werd op 18 oktober 1895 in Veghel geboren.
(Bron: Gerard en Annemarie van Asseldonk, Toon & Sijn van Asseldonk. Het dunne draadje met een omvangrijke buit. (Veghel 2005) 44; PA Veghel.)

2.
Tussen 1892 en 1910 en tussen 1910 en 1921 was ze enige tijd dienstbode bij M. van Boxmeer in Zijtaart. Tussen 1910 en 1921 was ze enige tijd dienstbode bij M. Schepers aan de Heide (Mariaheide).
(Bron: NAA Veghel, bevolkingsregister)

3.
Martina is van 18 oktober 1922 tot 28 september 1923 ook in het klooster geweest bij de “aauw nonnen” in Uden. Toen echter bij zuster Lucia haar ziekteverschijnselen verder toenamen heeft Martina om die redenen het klooster moeten verlaten. Zij is daarna ook niet naar een ander klooster gegaan.
(Bron: Gerard en Annemarie van Asseldonk, Toon & Sijn van Asseldonk. Het dunne draadje met een omvangrijke buit. (Veghel 2005) 65-66.)

4.
Martina (roepnaam Mart) trouwde op 11 mei 1936 met Gerardus Josephus (roepnaam Graard) Bekkers. Graard is geboren te Sint Oedenrode op 31 maart 1895 als zoon van Marinus Bekkers en Rudina van de Zanden. Graard is een neef van Toon Bekkers die getrouwd is met Dina van Asseldonk, een zus van Martina.
(Bron: Gerard en Annemarie van Asseldonk, Toon & Sijn van Asseldonk. Het dunne draadje met een omvangrijke buit. (Veghel 2005) 44, 68.)

5.
Na het trouwen met Graard is Martina in verwachting geweest, dat is helaas mis gegaan. Als gevolg van deze miskraam heeft zij een zware operatie moeten ondergaan waarbij haar baarmoeder verwijderd is. In juni 1944 is Marie, de vrouw van broer Piet van Asseldonk overleden. Hun zoontje Gerard was toen net 3 jaar oud. Aangezien Gerard naar Graard vernoemd was, heeft Marie hen gevraagd voor Gerard te zorgen als zij zou komen te overlijden. Martina was 49 jaar oud toen Gerard bij hen kwam wonen. Gerard herinnert zich niet dat er ooit gesproken is over het feit of hij tijdelijk of permanent bij Graard en Martina zou wonen, het was gewoon zo dat hij daar heen ging en daar zou blijven. Hij heeft altijd veel contact gehad met zijn broer en zus Martien en Mien die in Vorstenbosch woonde bij tante Bet en ome Tinus. Wel herinnert Gerard zich dat hij soms op “vakantie” ging in Boskant, bij de rest van het gezin. Naast Gerard hebben ook nog Trees van Kessel uit Vorstenbosch en Martina van ome Hannes bij hun ome Graard en tante Martina gewoond. In beide gevallen betrof het een tijdelijk verblijf in verband met brand van hun ouderlijke huizen.
(Bron: Gerard en Annemarie van Asseldonk, Toon & Sijn van Asseldonk. Het dunne draadje met een omvangrijke buit. (Veghel 2005) 67-69.)

6.
Graard was van huis uit klompenmaker en is daar ook na zijn trouwen mee door gegaan. Martina en Graard hebben een huis gebouwd op grond van Toon en Sijn, thans Voorhei 11, waarin ze een klompenmakerij hadden. Gerard herinnert zich Graard als een zachtaardige man. Hij heeft hem nooit boos gezien. Martina had veel meer de broek aan thuis. Zij werkte hard, naast het huishouden deed zij ook de verkoop van de klompen. Bovendien verfde en lakte Martina de klompen zelf. De klompenmakerij is echter nooit een vetpot geweest.
(Bron: Gerard en Annemarie van Asseldonk, Toon & Sijn van Asseldonk. Het dunne draadje met een omvangrijke buit. (Veghel 2005) 68.)

7.
Gedurende de oorlog hebben Graard en Martina twee onderduikers in huis gehad. Dit waren Joop en Arnold Ras, 2 broers uit Gelderland. Het is niet bekend waarom zij onderduikers waren. Ze kwamen langs, vroegen om onderdak en zijn gebleven. Joop was van beroep bakker en moest in huis ook brood bakken maar had daar een grote hekel aan. Arnold was onderwijzer. Na de oorlog heeft Arnold verkering gekregen met een meisje uit Mariaheide en is hij uiteindelijk ook onderwijzer geworden aan de lagere school in Mariaheide. Joop is maar een aantal maanden in Mariaheide gebleven. Arnold is na de oorlog kostganger geworden bij Graard en Martina. Toen Arnold getrouwd was heeft hij een aantal jaren met zijn vrouw in het voorhuis gewoond en hebben daar hun eerste kind gekregen. Later is Arnold verder weg hoofdonderwijzer geworden en is het contact verwaterd. Toen was echter bekend dat men in het voorhuis kon wonen. Een aantal jong getrouwden hebben daar dankbaar gebruik van gemaakt. Later toen Gerard getrouwd was, is Martina in datzelfde voorhuis gaan wonen.
(Bron: Gerard en Annemarie van Asseldonk, Toon & Sijn van Asseldonk. Het dunne draadje met een omvangrijke buit. (Veghel 2005) 70.)

8.
Graard viste heel erg graag, dit deed hij vaak in het weekend maar ook af en toe door de week. Ze hadden een knecht en die ging soms ook mee vissen. Vaak ging hij vissen in de visvijver op ‘t Ven maar soms ook naar de Maas in Appeltern. Wanneer dat op een zondag was, ging hij ’s ochtends vroeg eerst om 5 uur naar "het vissersmisje" bij de Kruisheren in Uden om vervolgens naar Appeltern te fietsen. Gerard is zondags regelmatig mee wezen vissen in Appeltern. Slechts één keer heeft hij een vis gevangen. Hij schrok zo van het feit dat hij beet had, dat hij zijn hengel met een ruk optrok en de vis in de takken van de boom achter hem terechtkwam. Die hebben ze er helaas, met snoer en al, niet meer uit kunnen krijgen.

Graard ging op zondag na de hoogmis, als hij niet was vissen, biljarten. Gerard mocht hem dan om 12.30 uur op gaan halen. Als Gerard daar dan aan kwam, kreeg hij altijd een kwatta en mocht hij nog even biljarten terwijl Graard zijn laatste borreltje op dronk. Gerard vond het dus erg leuk om Graard te gaan halen en vroeg de hele ochtend aan Martina of het al tijd was.

Graard is in 1956, op 61-jarige leeftijd, gestopt met de klompenmakerij. Dat gesjouw met bomen werd fysiek te zwaar voor hem. Hij heeft toen alles verkocht en heeft nog een aantal jaren, als brugwachter, op de spoorbrug in Veghel gewerkt. Gerard herinnert zich Graard als een man die graag moppen tapte en erg geïnteresseerd was in de politiek. Hij kon ook flink filosoferen over allerlei uiteenlopende zaken. Gerard ging dan als kleine jongen regelmatig mee en hielp ome Tinus op het land. Daar moest hij mee helpen bij het aardappels rapen, afrasteringen maken of hooien. Daar kreeg hij dan enkele kwartjes voor.

Martina ging heel vaak bij haar moeder, Sijn, op bezoek. Dan zaten zij samen buiten te praten. Martina is altijd heel veel bij tante Lien blijven komen ook na het overlijden van Sijn. Martina deed dat onder het mom dat ze Lien wat ging helpen maar ondanks het leeftijdsverschil van 16 jaar hebben zij het altijd erg goed met elkaar kunnen vinden en hadden zij veel te bespreken.
(Bron: Gerard en Annemarie van Asseldonk, Toon & Sijn van Asseldonk. Het dunne draadje met een omvangrijke buit. (Veghel 2005) 69.)

8.
In december 1960 heeft Graard thuis een hartinfarct gehad. Daarop is hij naar het ziekenhuis gebracht. Hij is niet meer thuis geweest. Op 18 februari 1961 kreeg hij in het ziekenhuis weer een hartinfarct waaraan hij overleden is.
(Bron: Gerard en Annemarie van Asseldonk, Toon & Sijn van Asseldonk. Het dunne draadje met een omvangrijke buit. (Veghel 2005) 44, 69.)

9.
Zijn bidprentje schrijft o.a.: 'Bid voor de Ziel van Zaliger Gerardus Joseph Bekkers, echtgenoot van Martina van Asseldonk, Zilveren Jubilaris van de H. Familie, geboren te St. Oedenrode 31 Maart 1895 en overleden in het St. Joseph-Ziekenhuis te Veghel 18 Februari 1961, voorzien van de H.H. Sacramenten. Hoewel tijdig voorbereid en gesterkt door de Genademiddelen der kerk, is hij nog vrij onverwacht van ons heengegaan. (..) In eenvoud heeft de overledene geleefd en zijn taak volbracht. (..) Geliefde Echtgenote, bijna 25 jaar hebben we lief en leed gedeeld. Ik dank u voor uw trouwe zorgen en liefde. (..) Beste Gerard, vergeet mij niet, die U heeft liefgehad. Allen, familie, vrienden en kennissen, ik vraag van U geen tranen, maar gebeden.'

10.
Martina hield zich heel erg strikt aan de rooms-katholieke rouwregels. Zo mocht Gerard absoluut niet uit in de eerste 6 weken. Gerard zat toen in militaire dienst en heeft in de periode veel buitengewoon verlof gehad omdat Martina niet goed alleen durfde te zijn. Graard is thuis opgebaard geweest en Gerard herinnert zich dat Martina dan ’s nachts bij hem ging zitten bidden.

Martina is aan het einde van haar leven dement geworden en naar het bejaardenhuis in Veghel gegaan waar ze bij haar zussen Trui en Bet kwam te wonen. Daar heeft ze een hersenbloeding gekregen. Mede aan de gevolgen van deze hersenbloeding is ze uiteindelijk in 1982 op 86-jarige leeftijd overleden in verzorgingstehuis “Coudewater” te Rosmalen. Martina overleed op 11 april 1982.
(Bron: Gerard en Annemarie van Asseldonk, Toon & Sijn van Asseldonk. Het dunne draadje met een omvangrijke buit. (Veghel 2005) 44, 69.)

11.
Haar bidprentje schrijft o.a.: 'In dankbare herinnering aan Martina van Asseldonk, weduwe van Gerardus Josephus Bekkers, geboren te Veghel 18 oktober 1895, gesterkt door de H.H. Sacramenten van de Kerk overleden in de Heer te Rosmalen 11 april 1982; in de verwachting van de verrijzenis begraven op het r.k. kerkhof van de parochie O.L. Vrouw Moeder van Goede Raad te Mariaheide 15 april 1982. In de prille Paasmorgen mocht zij - na een langdurig ziekbed - de Verrezen Heer ontmoeten om met Hem de blijvende vreugde van het Paasfeest te gaan vieren. Tante was een diep-glovig mens. In de band met haar God vond zij de kracht om als een oprecht christen door het leven te gaan; zij heeft niet voor zichzelf geleefd, maar zij wist onopvallend haar aandacht, haar zorg en tijd te besteden aan het geluk van anderen. Zij bood de helpende hand waar dat nodig was. Zij leefde mee met heel het wel en wee van de mensen tussen wie zij leefde en de mensen voelden zich bij haar direct thuis. Op haar levensavond was zij gelukkig. Zij was blij met Mariëlle en Annemarie om zich heen, van wie zij zoveel hield. Toch nam zij, toen ze de tijd daartoe gekomen achtte, het moedige besluit om naar het nejaardenhuis te gaan. Zij wilde die moeilijk stap doen, voordat zij - door de ongemakken die de ouderdom meebrengt - niet meer in staat zou zijn zichzelf te verzorgen.'