Geertruda
1927
1980 of 1981 V.l.n.r. drie zussen, Bet, Mart en Trui in het bejaardenhuis 'Joachim en Anna' in Veghel
1966 Achterste rij v.l.n.r.: Frans, Harrie jr., Jo, Riek, Antoinet, Annie, Toon en Martien Eerste rij v.l.n.r.: Dora, Harrie, Trui en Frank (Francina) Klik op een foto voor grotere weergave. Woonplaats: Mariaheide Geboren: in 1897 Vader: Antonius, zoon van Johannes Theodorus van Asseldonk Moeder: Francina, dochter van Johannes van Boxtel Overleden: in 1989
Gegevens:
1.
Geertruda (roepnaam Trui) werd op 17 oktober 1897 in Veghel geboren.
(Bron: Gerard en Annemarie van Asseldonk, Toon & Sijn van Asseldonk. Het dunne draadje met een omvangrijke buit. (Veghel 2005) 44; PA Veghel.)
2.
Thuis was Trui de specialist was in het maken van (zwarte) mutsen. Niet alleen het maken van poffers, hoeden, mutsen
e.d. werd aangepakt, ook dreef men daarnaast een handel in bijbehorende attributen. In 1930, toen de dochters vrijwel
allemaal het huis uit waren, zijn ze gestopt met de poffermakerij.
(Bron: Gerard en Annemarie van Asseldonk, Toon & Sijn van Asseldonk. Het dunne draadje met een omvangrijke buit. (Veghel 2005) 29.)
3.
Geertruida (roepnaam Trui) trouwde 12 september 1927 met Hendricus (roepnaam Harrie) van de Crommert. Harrie is
geboren te Veghel op 12 maart 1892 als zoon van Martinus van de Crommert en Hendrika van de Wijdeven.
(Bron: Gerard en Annemarie van Asseldonk, Toon & Sijn van Asseldonk. Het dunne draadje met een omvangrijke buit. (Veghel 2005) 44, 75; PA Veghel.)
4.
Uit dit huwelijk werden geboren:
- Henrica (roepnaam Riek), op 6 juli 1928
- Antonius (roepnaam (Antoon), op 31 mei 1929
- Martinus (roepnaam Martien), op 2 juni 1930
- Franciscus (roepnaam Frans), op 9 juli 1931
- Theodora (roepnaam Dora), op 25 augustus 1932
- Francina (roepnaam Frank), op 28 oktober 1933
- Antonetta (roepnaam Antoinet), op 9 januari 1935
- Johanna (roepnaam Jo), op 10 maart 1936
- Henricus (roepnaam Harrie), op 1 juli 1937
- Johanna (roepnaam Annie), op 5 maart 1939
(Bron: Gerard en Annemarie van Asseldonk, Toon & Sijn van Asseldonk. Het dunne draadje met een omvangrijke buit. (Veghel 2005) 76.)
5.
Harrie en Trui zijn op de boerderij aan de Voorhei, die zij van pastoor van Haaren gekocht hadden, gaan boeren.
De plaats waar deze boerderij staat werd vroeger altijd “de Duiker” genoemd. De schuur die achter de boerderij staat
is door Harrie gebouwd. Ze hadden een gemengd bedrijf. Toen zij de boerderij kochten had deze nog een ouderwetse
potstal. Dat wil zeggen dat er steeds nieuw stro op het mest werd gedaan. Een keer per jaar werd dan de hele
potstal leeggereden. In 1930 hebben zij o.a. de stal verbouwd en werd er een modernere groepstal in aangebracht
waar 7 koeien langs elkaar konden staan. Harrie heeft altijd hard gewerkt als boer, daarnaast was hij paardenliefhebber
en paardenkenner. Ook handelde hij in paarden. Na de oorlog is Harrie de “romkar” gaan rijden. Dit hield in dat met
paard en wagen de melk bij de boeren in de buurt opgehaald werd en naar de melkfabriek gebracht werd. Uiteraard stond
hier een vergoeding tegenover. Harrie had voldoende paarden en uiteindelijk ook voldoende zonen om dit te kunnen doen.
Zijn zonen hebben dit werk nog tot 1957 voortgezet.
Aangezien Antoon de oudste was moest hij vanaf zijn 13e jaar al mee helpen op de boerderij. Zo klein als
hij was, liep hij al met 2 paarden te ploegen. Soms was dat nog best heel spannend omdat dat eigenlijk wel heel erg
zwaar en moeilijk was voor zo’n klein jongetje en het dus gemakkelijk mis zou kunnen gaan. Gelukkig zijn er nooit
grote ongelukken gebeurd. De grond waarop zij werkten was voornamelijk ontginningsgrond. Antoon herinnert zich nog dat
hij wist dat opa Toon dood was omdat hij zag dat de vensters van het huis dicht gemaakt werden. Dat was in die tijd
gebruikelijk als iemand overleden was. Opa is gestorven op 15 februari 1941. Toen hij enkele dagen later begraven werd
was het zeer koud. Men liep te voet achter de platte wagen met paard ervoor van het sterfhuis naar de kerk.
(Bron: Gerard en Annemarie van Asseldonk, Toon & Sijn van Asseldonk. Het dunne draadje met een omvangrijke buit. (Veghel 2005) 76-77.)
6.
Op 10 mei 1940 om vijf over 9 kwamen de eerste Duitse vliegtuigen over vliegen. Een uur later kwam een motorordonnans
voorbij die vertelde dat het oorlog was. Vooral aan het einde van de oorlog heeft het gezin regelmatig ondergedoken
gezeten in hun eigen schuilkelder. Daar zaten ze dan in met 12 man en een hondje terwijl je er niet eens kon staan.
Ze zagen dan de Duitsers over de Goordonksedijk komen. Eens moesten ze direct na het eten, omdat er weer bommen
gegooid werden, snel de schuilkelder in. De tafel, in huis, heeft toen nog dagen opgehaald gestaan. Op een bepaalde
dag, tijdens de bevrijdingsgevechten, zaten ze weer allemaal in de schuilkelder en kwam er een Engelse soldaat met
een handgranaat richting de schuilkelder. Een zekere Harry van Merwijk, die in Nijmegen studeerde en op weg was naar
huis in Veghel en door het oorlogsgeweld niet verder kon, verbleef op dat moment ook in de schuilkelder. Omdat hij al
goed engels kon, heeft hij de Engelse soldaat aangesproken en uitgelegd dat er een gezin in de schuilkelder zat, die
handgranaat is daarom toen niet naar binnen gegooid. Ondanks dat er regelmatig bommen en granaten gegooid werden
gingen ze toch elke dag de koeien melken. Dat moest gewoon door gaan. Daar nu, als volwassenen, op terug kijkend lijkt
dat wel gekkenwerk. Dat je de koeien ging melken terwijl de granaten om je heen inslaan. Ook na de oorlog zijn er
dingen goed afgelopen. Zoals toen Antoon en Frans oude munitie gevonden hadden en dat aanstaken. Een geweldige
steekvlam was het gevolg. Gelukkig ging de steekvlam juist de andere kant op als waar zij stonden.
(Bron: Gerard en Annemarie van Asseldonk, Toon & Sijn van Asseldonk. Het dunne draadje met een omvangrijke buit. (Veghel 2005) 77.)
7.
Harrie en Trui zijn op de boerderij blijven wonen totdat zoon Frans ging trouwen in 1963 en de boerderij overnam.
Harrie en Trui zijn toen, samen met jongste dochter Annie, in het bungalowtje gaan wonen wat ze naast de boerderij
gebouwd hadden. Aan dat bungalowtje hebben ze een forse garage gebouwd. Toen Annie in 1965 ging trouwen zijn Harrie
en Trui in de ‘garage’ gaan wonen. Na het overlijden van Harrie is Trui nog enige jaren in de ‘garage’ blijven wonen
om vervolgens naar het bejaardenhuis in Veghel te gaan. Later zijn daar ook haar zussen Bet en Martina komen wonen.
(Bron: Gerard en Annemarie van Asseldonk, Toon & Sijn van Asseldonk. Het dunne draadje met een omvangrijke buit. (Veghel 2005) 77.)
8.
Harrie van de Crommert overleed op 2 november 1975.
(Bron: Gerard en Annemarie van Asseldonk, Toon & Sijn van Asseldonk. Het dunne draadje met een omvangrijke buit. (Veghel 2005) 44.)
9.
Zijn bidprentje schrijft o.a.: 'In dankbare herinnering aan onze goede man, vader en grootvader Hendrikus van de
Crommert, echtgenoot van Geertruda van Asseldonk, geboren te Veghel 12 maart 1892 en plotseling overleden te
Maria-Heide 2 november 1975 en aldaar begraven 5 november 1975. (..) Stil nam hij afscheid van het aardse leven, dat
hij lief had, omdat het zo mooi was; omdat hij het zo mooi had gemaakt. Hardwerkend in de vrije natuur - op zijn
geliefd bedrijf heeft hij zijn levenstaak - te zorgen voor zijn mooie talrijke gezin - bijgestaan door zijn dappere
zorgzame vrouw - uitstekend vervuld. Daarom kon hij zo genieten van het leven; toen al zijn kinderen hun bestemming
hadden bereikt; ontheven van de grote zorg - van dichtbij hun wel en wee meemaken - maar niet alleen naar zijn
direkte omgeving, zijn belangstelling ging even zeer naar de andere verder af - ook naar zijn oudste dochter en haar
gezin in Canada. Hij kon zijn natuur niet verloochenen - hij moest werken - klusjes opknappen waar gewensd;
behulpzaam zijn lag in zijn aard. Daarom zullen velen hem missen, het meest zijn geliefde vrouw, voor wie hij een
onmisbare steun was; zijn hart lag bij hen. en zijn belangstelling was een blijk van liefde. Hij was een gelovige.
Hij wist dat God goedheid is - en dat mens zijn betekent: goed zijn. Hij was een overtuigd Christen, diepgelovig
godsdienstig, van de goede oude stempel. Allen die hem hebben ontmoet of van dichtbij hebben meegemaakt waren
geschokt door het plotselinge bericht van zijn dood - maar niemand verontrust. Zoals het leven is zo is ook het
sterven, zijn leven was goed.'
10.
Geertruda overleed op 7 december 1989.
(Bron: Gerard en Annemarie van Asseldonk, Toon & Sijn van Asseldonk. Het dunne draadje met een omvangrijke buit. (Veghel 2005) 44.)
11.
Haar bidprentje schrijft o.a.: 'Ter dankbare herinnering aan Geertruda van Asseldonk, weduwe van Hendrikus van de
Crommert, geboren te Veghel op 17 oktober 1897; gesterkt door het Sacrament van de Ziekenzalving overleden te Veghel
op 7 december 1989; begraven op het kerkhof van de parochie O.L. Vrouw Moeder van Goede Raad te Mariaheide 13 december
1989. Bescheiden, zonder ophef en onopgemerkt is moeder uit dit leven heengegaan; zo was trouwens ook haar levensstijl.
Zij was er klaar voor, om op te gaan naat het Vaderhuis van God. Diep godsdienstig en in gebed verbonden met God heeft
zij haar levensavond geleefd. Nu, op 92-jarige leeftijd wist zij, dat zij haar aardse taak had volbracht en zij
verlangde naar de bekroning van haar leven in de hemel. Trouw en met veel liefde heeft zij de gaven van haar hart en
handen gegeven aan haar gezin, aan haar kinderen en kleinkinderen, die zij graag tot vreugde en bemoediging wilde
zijn, maar nooit tot last. In de laatste jaren waren haar lichamelijke vermogens sterk verzwakt, maar niet haar zorg
en belangstelling voor ons welzijn. Zij was tevreden en klaagde nooit. Zij liet haar dankbaarheid blijken voor de
goede verzorging die zij kreeg in Huize Joachim en Anna. Zij was blij met elk bezoek en vooral 's avonds vond zij
het fijn als kinderen of kleinkinderen haar gezelschap kwamen houden. Blij was ze ook telkens als er brieven of
berichten kwamen van haar dochter uit Canada, bij wie zij vaak met haar gedachten was. Wij zijn haar dankbaar voor
het vele, dat zij ons schonk door het voorbeeld van haar leven.'
