Familie van Willebrordus van Asseldonk

 Ca. 1927
 Ca. 1957
 Mei 1963

Woonplaats: Veghel

Beroep: boer

Geboren: in 1907
	Vader: Theodorus, zoon van Antonius Wilberts van Asseldonk
	Moeder: Lamberdina, dochter van Willebrordus Kerkhof

Overleden: in 1991

Gehuwd in 1938 met: Gerarda van den Nieuwenhuizen

Kinderen:

- 1939: Theo
- 1940: Riek
- 1941: Nelly
- 1942: Toon
- 1943: Diny
- 1944: Jan
- 1946: Mari
- 1946: Wim
- 1948: Ad
- 1950: Frans
- 1951: Maria

Gegevens:

1.
Willebrordus (roepnaam Willem) van Asseldonk werd op 13 november 1907 in Zijtaart geboren en daar op 15 november 1907 gedoopt.
(Bron: PA Zijtaart; zijn bidprentje)

2.
In 1919 deed hij in Zijtaart zijn eerste H. Communie.
(Bron: PA Zijtaart)

3.
Op 22 februari 1938 trouwde hij met Gerarda van den Nieuwenhuizen.
(Bron: schriftelijke mededeling in 1985 van hun zoon Theo)

4.
Na het huwelijk woonde het echtpaar in Keldonk (gemeente Erp) aan het Hool.
(Bron: oom en tante van mij -mva)

5.
In september 1972 vehuisde Willebrordus met zijn vrouw en met vijf toen nog ongetrouwde kinderen naar een nieuw gebouwd huis, adres: Antoniusstraat 16, Keldonk.
(Bron: schriftelijke mededeling in 1985 van hun zoon Theo van Asseldonk)

6.
Bericht uit het Brabants Dagblad d.d. 23 februari 1988.
Gouden paar. Willem en Gerarda van Asseldonk uit Keldonk vierden gisteren hun gouden huwelijksfeest. Willem (80) en Gerarda (77) zijn allebei in Zijtaart geboren, maar na hun huwelijk hebben ze altijd in Keldonk gewoond waar zij een boerenbedrijf runden. In die tijd toog Willem ook regelmatig met zijn 'roomkaar' naar Erp om daar wat geld bij te verdienen. 's Morgens vierde het echtpaar de heuglijke dag met een heilige mis. Die werd opgedragen door pater Ivo die tijdens de oorlog onderdak vond bij de Van Asseldonken. Daar werd het feest in het bijzijn van de elf kinderen en 22 kleinkinderen voortgezet in zaal Van Haandel in Erp. Op de drukbezochte receptie bracht harmonie O.B.K. het gouden paar een serenade. Grootste hobby van Gerarda is het ontvangen van haar kinderen en kleinkinderen. Ook mag het gouden paar nog graag een kaartje leggen.

7.
Willem van Asseldonk overleed op 19 januari 1991 in Keldonk. Zijn bidprentje schrijft: 'In dankbare herinnering aan Willem van Asseldonk, echtgenoot van Gerarda van de Nieuwenhuyzen. Geboren te Zijtaart op 13 november 1907 en overleden te Keldonk op 19 januari 1991. We hebben hem te rusten gelegd op de begraafplaats te Keldonk op 23 januari 1991. Vader is gestorven, een gevoel van leegte overvalt ons. Graag hadden we hem langer bij ons gehouden. Maar 83 jaar is een leeftijd om God dankbaar voor te zijn. Zeker als we bedenken wat een goedheid dit leven voor ons betekend heeft. De zorg voor zijn gezin stond bij hem voorop. Vooral in de beginjaren gaf de oorlog grote zorgen. Maar nooit ging hij echt gebukt onder de zorg. Hij was er altijd van overtuigd dat er na een slechte tijd, ook weer een betere zou aanbreken. Hij was geliefd bij de mensen om hem heen omdat hij altijd voor iedereen klaar stond, graag met hen praatte maar vooral naar hen kon luisteren. Hij hielp waar geholpen moest worden, zonder te vragen waarom. Samen met moeder zag hij zijn kinderen opgroeien en later ieder zijn eigen weg gaan. Hij stond ons bij met goede raad als we er om vroegen. Steeds geloofde hij in het gezonde verstand van de mensen. Toen hij wat ouder werd ging hij met moeder in de Antoniusstraat wonen. Hij genoot van iedere dag dat hij leefde. Hij zag zijn kleinkinderen opgroeien, leefde met hen mee en vergat nooit hun verjaardagen. Geen wonder dat ook zij bedroefd zijn nu zij van opa afscheid moeten nemen. Drie jaar geleden vierden zij hun gouden huwelijksfeest en als diepgelovig mens vond hij de H. Mis het hoogtepunt van de dag. Enige tijd later ging zijn gezondheid achteruit. Wat in het begin iets onschuldigs leek werd uiteindelijk toch een ziekte die niet te genezen was. Dat aanvaarden heeft strijd gekost. Maar toch, ondanks de pijn die hij moest lijden klaagde hij niet. Toen het spreken hem moeilijker werd hoorden we hem vaak zeggen: "Het is goed zo". Moeder bedankt voor de goede zorgen, vooral de laatste weken van mijn ziekbed. Ik weet dat mijn wens om thuis te mogen sterven voor jou en de kinderen niet eenvoudig was. Iedereen die hieraan heeft meegewerkt, hartelijk dank. Kinderen zorg goed voor moeder zoals je dat ook voor mij gedaan hebt. Kleinkinderen, opa was trots op jullie, laat dat zo blijven. Broer, zusters, schoonzusters en zwagers ook voor jullie laat mijn heengaan een lege plaats achter. Ik heb nu afscheid van jullie genomen maar door ons geloof mogen wij erop vertrouwen dat dit geen afscheid voor altijd is. Onze welmenende dank aan allen die hun medeleven betoonden bij de ziekte en het overlijden van mijn man, vader en lieve opa. G. van Asseldonk-van de Nieuwenhuyzen, kinderen en kleinkinderen.'

8.
Gerarda van de Nieuwenhuijzen overleed op 18 augustus 1993. Haar bidprentje schrijft: 'In dankbare herinnering aan Gerarda van de Nieuwenhuijzen, weduwe van Willem van Asseldonk, geboren te Zijtaart op 24 juli 1910 en overleden te Veghel op 18 augustus 1993. Begraven te Keldonk op 21 augustus 1993. Je thuis valt weg als je eerst van vader en 2 1/2 jaar later van moeder afscheid moet nemen. Er ontstaat een grote leegte. Maar als ze beiden 83 jaar zijn geworden mogen we toch dankbaar zijn. Voor de buitenwereld is moeder gestorven zoals ze geleefd heeft. Bijna onopvallend. Voor ons was ze een zorgzame moeder en lieve oma. Een rustpunt in het gezin, die pas tevreden was als het iedereen goed ging. Moeder wilde nooit voorop staan, maar stond wel voorop als het ging om anderen te helpen. Samen met vader zag zij haar gezin opgroeien en voelde zich gelukkig. Een mooie tijd in haar leven is de periode dat ze samen met vader in de Antoniusstraat woonde. Ondanks haar diepe geloofsovertuiging sloot zij haar ogen niet voor het echte wereldgebeuren. Het liefst was moeder thuis maar ze had graag mensen om zich heen. De kleinkinderen gingen graag naar haar toe. Ze merkten dat oma veel van hun hield. Met het verlies van vader heeft ze veel moeite gehad. Toen ze daarna naar huize Simeonshof ging kon niemand denken dat dit maar voor 1 jaar zou zijn. Liefdevol werd zij daar opgevangen en ze beschouwde dit als haar nieuwe thuis. Ze beschikte nog over een redelijke gezondheid die ze gebruikte om medebewoners te helpen. 4 Weken geleden werd ze ziek en niemand had gedacht dat het zo snel zou gaan, zeker moeder zelf niet. Haar geloof, gesteund door de ziekenzalving, maakte het haar mogelijk te aanvaarden dat geen genezing mogelijk was. Vertrouwend in de Heer en in bijzijn van haar kinderen heeft ze afscheid van dit leven genomen. Onze welgemeende dank aan allen die hun medeleven betoonden bij de ziekte en het overlijden van moeder en lieve oma. Kinderen en kleinkinderen van Asseldonk.'